یک قرن پیش در ایران، سال تحصیلی 1297-1298 با رخداد مهمی رقم خورد. این واقعۀ تازه، تأسیس دارالمعلمین مرکزی بود. خانه‌اي براي تربیت معلم در ایران؛ خانه‌اي که خلاف‌آمدِ عادت جامعۀ ایرانی به ناپایداري و به‌طرزي دورازانتظار، سرپا ماند و تناور شد. پیشروترین خاطرات آموزش‌هاي پسامتوسطه در ایران بر پیشانی دارالمعلمین نقش بسته است. در کلاس‌هایش، استادانِ استادان استادان این سرزمین درس داده‌اند. بزرگانی پشت نیمکت‌هایش نشستند؛ تحصیل کردند و آنگاه خود، نخستین نسل برجستۀ دانشگاهیان ایران شدند. در آزمایشگاهش، اولین تحقیقات علوم پایه در سطح پسامتوسطه و دانشگاهی آغاز شده‌است. نخستین لذت‌هاي پرسشگري و دانایی نوین ایرانی به‌همراه تنش‌هاي فاخري از تردید فلسفی و شک علمی، در فضاي دارالمعلمین تجربه شده است.